Szczebel (976 m n.p.m.), ze względu na efektowną sylwetkę i klasyczną „wyspowatość”, uważany jest za jeden z najpiękniejszych szczytów Beskidu Wyspowego. Łagodne podnóża, zbudowane z kompleksów łupkowych przechodzą nagle w strome stoki (nachylenie do 40 stopni), założone na piaskowcach magurskich. Krótki, równoleżnikowy grzbiet Szczebla jest ostry i występują na nim, głównie pod szczytem i na wschodnim ramieniu, efektowne formy skałkowe.
Mają one postać ambon, zbudowanych z piaskowca magurskiego, o wysokości 2–5 m (maksymalnie, na wschodnim ramieniu Szczebla – 15 m). Na niektórych skałkach wykute są znaki i napisy, uważane do lat trzydziestych XX w. za znaki poszukiwaczy skarbów. Na północnym ramieniu znajduje się znana już w XIX w. jaskinia szczelinowa – Zimna Dziura. W kierunku południowym, poprzez łagodne ramię Małej Góry (884 m n.p.m.) i Przełęcz Glisne łączy się z masywem Lubonia Wielkiego.
Szczyt pozbawiony jest widoków, a ze szlaku czarnego otwierają się jedynie wąskie, lecz efektowne, z powodu znacznego przewyższenia, widoki na dolinę Raby i jej otoczenie. Na szczycie znajduje się ołtarz polowy i głaz z tablicą upamiętniającą wycieczki ks. Karola Wojtyły z 1953 i 1955 r., a także krzyż w miejscu śmierci ks. Józefa Stańko, wicerektora krakowskiego Seminarium Duchownego (1968). Szczebel znajduje się na Szlaku Papieskim.
