Powstał w 1981 roku i chroni środkową część Gorców. Puszcza Karpacka jest największym bogactwem naturalnym tych gór. Najmniej zmodyfikowane przez człowieka są lasy mieszane dolnej strefy górskiej, zwane buczyną karpacką. Najwyższe wzniesienia porośnięte są lasem świerkowym i zajmują górną strefę górską. Na rozległym obszarze drzewa starzeją się i obumierają, ustępując miejsca młodszemu pokoleniu.
Polany w górach mają szczególne znaczenie dla krajobrazu i przyrody Gorców. Powstały one w wyniku tradycyjnej ekonomii pasterskiej. Pozostałością dawnej kultury są drewniane chaty reprezentujące architekturę regionalną Zagórza i Podhala.
Rozległy kompleks leśny z mozaiką polan tworzy florę Gorców i siedlisko wielu zwierząt. Z dżunglą związane są duże drapieżniki: wilki, rysie i kopytne. Różnorodność drzewostanów sprzyja gniazdowaniu wielu gatunków ptaków. Wśród nich są tak rzadkie jak puchacz i głuszec. Bogata roślinność lasów i kwiecistych łąk tworzy siedliska dla bezkręgowców, zwłaszcza owadów. Dzięki różnorodności flory i fauny z nią związanej, Gorce charakteryzują się dużą różnorodnością biologiczną. Jego ochrona jest jednym z najważniejszych zadań Gorczańskiego Parku Narodowego.
Rozległe widoki na sąsiednie pasma górskie, zwłaszcza Tatry, zachęcają do wędrówek gorczańskimi szlakami.
